De laatste loodjes.

In Indonesië twee weken aan de uiterste westkust van Java, daarna naar een vogelreservaat op een klein eiland tussen Bali en Lombok.
Van hier gaan we naar Australië en blijven daar vijf weken.
Tot slot naar India waar we eerst een bezoek brengen aan Puri en Shankarasharia Nichalananda Saraswati. daarna gaan we op reis met onze chauffeur en reisleider van onze eerste reis naar India.
De reis duurt van vrijdag 23 november tot vrijdag 22 februari 2013.
We vieren dus Kerst, Nieuwjaar en Elly haar verjaardag in Australië!!


Het eerste deel van de reis zit er op. Het was weer een nieuwe ervaring met het grootste passagiers vliegtuig van dit moment de A380 van airbus. Een gigantisch toestel heel luxe, veel beenruimte ( voor ons althans), eigen TV en Wivi met internetverbinding (kwam pas later achter). Ook een eigen stroomvoorziening voor het opladen van apparatuur. Het is een comfortabel vliegtuig later vlognen we verder met de Boeing 777, ook comfortabel, maar veel meer lawaai. Wel is het een lange reis, eerst 5 uur vliegen naar Dubai en daar 4 uur wachten voor de volgende vlucht naar Jakarta en dan weer 8 uur naar Jakarta. Maar we zijn er weer snel aan gewend en vermaken ons uitstekend, eten, slapen, TV kijken. Elly heeft uitstekende uitstekende glutenvrije maaltijden. Nu kijken hoe het in Jakarta verder gaat. De weersverwachtingen zijn niet zo gunstig, regen en onweer, maar wel 33 graden.

Jakarta
Het is altijd weer een belevenis wanneer je in de tropen uit een vliegtuig stapt. De bijzondere tropengeur van kruiden en warmte. Ook hier op het vliegveld van Jakara. Het vliegen met Emirates is bijzonder aangenaam de verzorging en de maaltijden zijn prima. Ook met dit vliegtuig , een Boeing 777, is het heel comfortabel vliegen, iets meer lawaai dan in de A380 (wat is een mens toch snel verwend).
Eerst naar de visa balie, we moeten voor ieder 25 US dollar betalen, cash, daar hadden we al rekening mee gehouden en in Nederland al wat geld gewisseld in dollars en IND Rupiahs, met het betaalbewijs naar de loketten voor paspoortcontrole daar kregen we meteen de vereiste stempels en de visa. Binnen 15 minuten was alles geregeld, sneller dan we hadden gedacht. Het wachten op de koffers duurde langer, maar uiteidelijk waren ze aanwezig en konden op zoek naar de chauffeur voor ons transport naar het resort. Mij was verteld dat we ons konden melden bij één van de transportbalies en ja hoor daar stond onze naam. We werden onmiddelijk naar buiten begeleid en daar stond de auto met chauffeur al klaar.
Naar het ressort.
Wat een tocht! Het duurde meer dan een uur om van het vlieg,veld op de snelweg richting Merak te komen. We mogen thuis niet klagen over fileleed. Twee rijbanen worden gewoon tot drie tot vier rijbanen gepromoveerd, zodra er een gaatje vrij komt. Op de snelweg is het niet veel beter, maar is de gemiddelde snelheid iets hoger. Later weer van de grote weg af, was er wel wat minder verkeer maar waren er heel veel'wegwerkzaamheden met grote stukken eenrichtingsverkeer. Vijf uur na vertrek van de luchthaven kwamen we aan bij het ressort.
Resort Club Hawaii.
We hebben een prachtig tweekamer appartement met uitzicht op zee Met goed weer zien we Krakatau liggen. Het weer is overwegend wisselend bewolkt met af en toe een regen- of onweersbui bij een temperatuur tussen 30 en 24 graden. We hebben het dus geweldig naar ons zin. We wandelen wat in de omgeving, zwemmen in het zeer uitgebreide zwembad of in zee. Een uitstekend restaurant met een uitgebreide menukaart. Het is elke keer weer moeilijk om een keuze te maken uit de verschillende menu's met een prijs van rond de 2,5 tot 3,5 Euro, met een drankje erbij zijn we samen toch zeker 6 tot 8 Euro kwijt. We hebben dan ook besloten om niet zelf te koken. Het is een echt familie ressort met veel faciliteiten voor kinderen. In het weekend is het druk met veel Indonesische gezinnen, maar in de week is het rustig en zijn wij, met nog een Frans echtpaar, de enige buitenlandse gasten.
We hebben goede contacten met de staf en op onze. vraag of het mogelijk is om een excursie te organiseren naar Jakarta wordt heel enthousiast gereageerd. We krijgen het aanbvgod om met de manager mee te rijden wanneer hij woensdag in Jakarta moet zijn voor een vergadering op het hoofdkantoor, of we het goed vinden dat we dames van de receptie mee krijgen als begeleiding, als onderdeel van hun trainingen voor begeleiding van gasten. Natuurlijk vinden wij dat goed en gaan we donderdag op stap met twee mooie jonge dames en een chauffeur door Jakarta nadat we de manager onderweg hebben afgezet.
Excursie Jakarta.
Wat een gigantische stad! Het heeft niets meer te maken met het oude Batavia. Enorme hoge gebouwen. En stad met 20 miljoen inwoners en het lijkt of iedereen een auto heeft, dus een verschrikkelijk druk verkeer. Onze chauffeur weet zich uitstekend te handhaven. en brengt ons naar het maritiem museum. Bij de kassa staat een Indonesische man die vraagt waar we vandaan komen. Wanneer we zeggen uit Nederland zecht hij: "alle machtig dat is rrreusachtig", en vraagt in vrij goed Nederlands of hij onze gids mag zijn. Dat mag. En zo brengt hij ons door het museum en weet veel te vertellen. Ook ons Indonesische gezelschap de twee jonge dames en de chauffeur, genieten zichtbaar. Na het museum leidt hij ons rond door de nauwe en afgelegen sloppen van het oude Batavia. Hier is alles nog als honderd jaar geleden. We wanen ons echt terug in de tijd. Nauwe steegjes met overal kraampjes met van alles en nogwat. Er wordt vis en inktvis gedroogd, overal zitten en liggen mensen en onze gids heeft de grootste lol. Alleen zouden we hier nooit zijn gekomen ook onze begeleidsters kijken hun ogen uit. Onderweg worden we getrakteerd op allerlei gebakken lekkernijen, loempiaatjes en allerlei ander onduidelijk maar lekker spul waarvan ons wordt verzekerd dat we dat kunnen eten.
Na de sloppen gaan we naar het oude stadhuis van Batavia met daarnaast het wayang poppenmuseum. Hierna naar Café Batavia nog geheel in oude stijl uit de jaren dertig. Ook nog met de portretten van de Nederlandse koninginnen van Emma tot Beatrix. Zo hebben we een hele ochtend en halve middag gevuld. We nemen afscheid van onze gids en gaan op verzoek van de dames naar het naionaal monument. Hier krioelt het van de politie en militairen. Het monument blijkt te zijn gesloten.Onderweg terug komen we langs een batterij geschut en worden we aangesproken door een politie officier die ons vraagt waar we vandaan komen. Wanneer we vertellen uit Nederland, verteld hij in gebrekkig Nederlands dat hij van zijn opa Nederlands heeft geleerd. Hij is commissaris en er komen nog wat mannen met sterren bij staan. Ze vertellen dat er ere van onze aanwezigheid en ook van de president van Singapore er 28 saluutschoten zullen worden afgevuurd en of dat willen bijwonen. Dat willen we wel. En ja hoor daar komt het eerste schot tot grote schrik van de dames. Het worden inderdaad 28 schoten en we bedanken de heren onder groot plezier voor de ontvangen eer. Hierna gaan we wat eten in een groot winkelcentrum. Wat heet groot in een stad met 20 miljoen inwoners, een winkelcentrum is hier een stad op zich zelf. Eetgelegenheden in alle soorten en maten. We eten op ons verzoek in een Aziatisch restaurantje en niet in Pizza Hut. Hierna gaan we met de auto op zoek naar onze hotelmanager en worstelen we ons door het verkeer naar ons hotel terug waar we om 23.00 uur weer arriveren. Iedereen doodmoe maar tevreden.
Krakatau.
Vrijdag naar Krakatau. We hebben het Franse echtpaar bereid gevonden om dit samen te doen dat scheelt de helft in prijs. We gaan met zijn vieren plus een gids in een speedboot met bemanning, kapitein en dekknecht richting Krakatau. Ongeveer twee uur varen, met een snelheid van 15 knopen, ongeveer 25 km per uur. De zee is vrij vlak en de overtocht verloopt dan ook voorspoedig. Er zijn vier Krakataus, Mammakrakatau, Pappakrakatau, Lang eiland en Anak (kind) Krakatau.
Na de laatste grote uitbarsting in 1883, bleef er van de oorspronkelijke vulkaan bijna niets meer over dan drie eilandjes, maar tussen deze eilandjes groeide uit de zee weer een nieuwe vulkaan , het kind van Krakatau. Dit is nog steeds een werkende vulkaan die ongeveer 8 meter per jaar groeit. De laatste eruptie was drie maanden gelden, begin september.
We gaan aan land. De gids verteld dat het veilig is omdat er dagelijks voorspellingen zijn over de vulkaan. Er wordt continue seismisch onderzoek uitgevoerd en vandaag en de komende week is het rustig. We mogen klimmen naar de buitenste ring. Een hele klim in de hitte. Voor Elly is het te veel en blijft achter onder een boom om ons zwoegen van uit de verte gade te slaan. Een fascinerende tocht We lopen over de lavastroom van drie maanden oud, die nog behoorlijk heet is en bedekt met een laag zwart/grijs stof. Er zit duidelijk merkbaar zwavelgas in de lucht. Het doet mij denken aan zwaveldioxide metingen die ik in het verleden uitvoerde bij een bedrijf in de Zaanstreek. Boven 10 ppm begon je dan flink te hoesten en werd het echt vervelend. Hier is het gelukkig beduidend later maar goed merkbaar. Boven staan tegenover de binnenring en de uiteindelijke kegel. Verder gaan is onmogelijk. Overal komen uit de zijkant wolken van zwavelrook en is de hitte voelbaar. Gelukkig staat er wind die verkoelend werkt. Heel indrukwekkend en een boeiende ervaring. We gaan terug via een andere route en passeren. verbrande bomen en grote brokken lava die uit de vulkaan zijn geslingerd. We komen uit achter de boom waar Elly lag te slapen op een bed van dennennaalden en vertellen wat er allemaal gezien is. Ze is blij dat ze niet mee hoefde, de verhalen zijn genoeg. Hierna gaan we naar Mammakrakatau. Daar gaan we kokosnoot melk drinken en kokosnoot eten en lunchen. Tijdens onze lunch zit een grote varaan ons nauwlettend in de gaten te houden. Vermoedelijk heeft hij trek in ook een hapje. En ja hoor als wij in de boot stappen om ergens anders te gaan snorkelen zien we hem of haar rondlopen op de plek waar we hebben gegeten.
We gaan naar een snorkel plaats. Alleen Louis en ik gaan snorkelen. De dames hebben geen zin, jammer ze hebben heel wat gemist. Een prachtige onderwaterwereld, met koralen en ongelooflijk veel verschillende vissen in mooiste kleuren.
De terugtocht verloopt minder rustig dan heen. Het is inmiddels windkracht 5 en we worden flink door elkaar geslingerd.
Onze kapitein doet het echter prima en brengt ons veilig terug. Tot mijn grote verbazing heeft Elly het goed volgehouden. Meestal heeft ze de neiging om al zee ziek te worden als ze over een loopplank loopt, maar ze ziet er goed uit en heeft alleen een klein beetje last van een licht msselijk gevoel. Geweldig, dat geeft moed voor een volgende tocht.
Tot zo ver dan maar weer, het volgende verhaaltje komt wel weer over een week of zo.
Groetjes van Elly en Hans op reis.