Een helikopterlanding in de sneeuw.

Na Oamaru gaan we verder naar het Zuiden en komen we Dunedin. Dunedin is de Cealic naam (oud Schots) voor Edinburough. 150 jaar geleden zijn hier de eerste kolonisten uit Schotland aangekomen. Ze waren van de afgescheiden Anglicaanse kerk en zijn sindsdien Presbyteriaans.
We maken van hieruit een tocht met een museumspoor de bergen in. Het is een prachtige tocht en heeft waarschijnlijk ook in de serie railaway meegedraaid.
De volgende stop is Kakapoint. Hier is de enige albatroskolonie op het vasteland. Ze worden intensief beschermd. We mogen onder begeleiding naar de uitkijkpost en zien hier inderdaad een aantal bewoonde nesten en een albatros die moeizaam opstijgt. Het leukst is als er een komt landen. Hij (of zij) maakt een behoorlijke crash landing. De ouderparen blijven een heel leven lang bij elkaar en voeden samen het jong op. Het vrouwtje legt één ei in de twee jaar. Na het broeden en opvoeden van het jong. Gaan ze een vol jaar weg en vliegen dan rond de Zuidpool en vangen dan voedsel op zee. Na een jaar hebben ze weer voldoende energie verzameld om een volgend jong groot te brengen. Omdat de kolonie zo goed is beschermd en permanent wordt geobserveerd, weet men daar alles over de broedende vogels. De oudste albatros is 93 jaar en heeft nog een ei gelegd!! Gelukkig konden we nog net op tijd op de foto met de volgende albatros.
Op onze verdere tocht bezoeken we nog een drooggevallen rots waar fossiele boomstammen zijn te zien. Ook bezoeken we in het voorbijgaan nog een koeienmarkt. Voor de liefhebbers, de 8 maanden oude vaarzen gaan voor NZ$ 750,= (± € 375) van de hand. Een goede prijs mompelt mijn buurman.
Onze volgende camping is bij een Nederlands sprekende eigenaar. Zijn ouders komen uit Castricum. De Camping is aan de kust en als je op het strand loopt waan je je op het strand bij Castricum inclusief de duinen. Ook het klimaat is hier ongeveer gelijk.
De volgende dag gaan we richting de Zuidelijke meren en fjorden. Onderweg zien we een bord met de uitnodiging om een schaap te komen scheren. Dat lijkt ons ook wel wat, dus gaan we ons aanmelden. We worden hartelijk ontvangen en krijgen samen met een echtpaar uit de VS les in het scheren van een schaap. Daarna mogen we het onder scherp toezicht van de eigenaar zelf een schaap onder handen (en knieën) nemen. De kunst is niet zo zeer het scheren als wel het in bedwang houden van het schaap. Het is eerst een partijtje schaapworstelen en dan pas scheren. We doen het niet zo snel als een echte schapenscheerder, maar de dieren komen er bij ons goed van af, zonder verwondingen, met hier en daar een klein wolrestje. Een professionele schapenscheerder maakt in ongeveer 1½ minuut van een aangekleed schaap een naakt schaap. Het wereldrecord is 30 seconden!!
In Manapouri blijven we twee nachten om een tocht te maken. Eerst met een boot over het meer, dan met de bus naar de fjord “Doubtful Sound”. De Fjorden worden hier Sounds genoemd. Dat is een vergissing omdat de eerste zeevaarders dachten dat het riviermondingen waren. Met heeft de namen maar zo gelaten, ondanks de misverstanden die het oproept. Tijdens deze tocht maken we kennis met Jill en Don uit Brisbane. Niet dat dat zo bijzonder is, maar het bijzondere komt pas veel later.
Voor ons maakt het niets uit zowel het meer als fjord zijn zeer indrukwekkend. We gaan ook nog een stukje de zee op en varen langs een eiland met zeeleeuwen. Prachtig. Op de terugweg bezoeken we grootste waterkracht centrale van Nieuw Zeeland met een capaciteit van ruim 850 Megawatt. De centrale is 750 meter onder de grond gebouwd en om er te komen moeten we met de bus door een 2 km lange spiraalsgewijze tunnel de diepte in. De machinehal is in de rotsbodem uitgehakt. Hier staan 7 gigantische turbines te draaien. Het water wordt naar de zee afgevoerd via een 3 km lange tunnel. Na deze overweldigende ervaringen van natuurschoon en techniek. Gaan we de volgende dag naar de volgende fjord. Hier blijven we maar even, omdat het weer wat tegenzit en we geen zin hebben in nog een boottocht.
We vervolgen onze weg in Noordelijke richting. Dat is te merken, want geleidelijk wordt het weer warmer en komen we ook weer wat subtropische plantengroei tegen. Onderweg komen we nog wel een aantal Alpen papagaaien (Kea’s). Het zijn inderdaad zeer brutale vogels Één begint de isolatie van de luchtkoker te slopen een ander begint aan de antenne en een derde springt de camper in om zich met onze slippers bezig te houden. Het geeft ons wel de gelegenheid om ze van dichtbij te fotograferen. Het zijn inderdaad heel mooie vogels. Voordat ze de auto verder slopen gaan wij er weer vandoor.
We bezoeken onder andere een demonstratie bungy jumpen, een goudmijn waar we les krijgen in goudpannen, maar geen goud vinden en de blauwe poelen (zie foto’s) en ze zijn inderdaad zo blauw als op de foto.

Weer aan de kust stoppen we bij Fox Glasier. Dit is één van de grootste gletsjers in Nieuw Zeeland. We worden dan ook van alle kanten op diverse manieren uitgenodigd om een tochtje te maken naar de gletsjers, te voet, met een vliegtuigje, of helikopter inclusief gletsjerlanding.
We overleggen wat we zullen doen. Een tocht met pikhouweel, ijsschoenen en aan een touw dat is te veel voor Elly haar knieën. Een helikoptervlucht hebben we al eens gemaakt, maar Elly wil toch wel op de sneeuw wandelen. We besluiten een helikoptervlucht met gletsjerlanding te boeken, via campingreceptie. De eerste neemt niet op en de tweede heeft nog plaats voor twee personen een uur later. De volgende dag is geen optie, want dan is het weer te slecht. We vertrekken direct naar vertrekplaats en als we aankomen zit er een echtpaar te wachten, tot onze en hun verbazing Jill en Don uit Brisbane. Wanneer wij niet hadden geboekt was hun vlucht niet doorgegaan.
De vlucht was weer een heel aparte ervaring. De piloot was zeer bedreven en liet ons een bergantilope zien en vloog met allerlei capriolen achter het beest aan langs de berghellingen. Heel spannend en leuker dan een achtbaan volgens ons. De gletsjers zijn adembenemend mooi. Het hoogtepunt was de landing op 3200 meter hoogte in de sneeuw, dus sneeuwballen gooien.
Leuk hè? De volgende keer meer, want dan is het Nieuw Zeeland verhaal af.

Vergeet niet je aan te melden voor het feestje op 19 mei.